Baie goedbedoelde mense wat belangstel in apologetiek (veral vroeg in hul reise) het 'n onbybelse idee van die apologetiese taak. As jy 'apologetiek' sou 'Google', word jy onmiddellik gebombardeer met die apologetiese inhoud van die wat nie 'n gereformeerde siening van die mens, God en verlossing het nie. Dit lei daartoe dat hulle ongelowiges apologeties nader met die idee dat die gelowige en die ongelowige op gelyke voet begin - en die Christendom word aangebied as die beste opsie uit die vele rasionele opsies wat beskikbaar is.

Alhoewel hordes boeke oor 'n inleiding tot apologetiek geskryf is, word dit altyd vanselfsprekend aanvaar dat die leerstelling van die Skrif oor die aard van ongeloof eenvoudig irrelevant of selfs verkeerd is. As gereformeerde apologete moet ons 'n apologetiese metodiek bou wat onderdanig en ingelig is deur die Skrif, en nie 'n op beginsels wat die leer van die Skrif ondermyn nie. Hierdie punt kom duidelik na vore in die inleiding van die nuwe boek deur Daniël Akande.

Die volgende is 'n uittreksel uit Daniel Akande se nuwe boek, "The Folly of Unbelief".

Vir 'n lang tyd is die stilswyende aanname dat die ongelowige op een of ander manier binne sy intellektuele regte is om beswaar te maak teen, of om eerlik te verwerp, die waarheid van die Christendom. Die ongelowige word as die 'rasionele een' beskou, terwyl die klaarblyklik gelowige glo slegs as gevolg van sy opvoeding of as gevolg van blinde geloof.

Hierdie persepsie is ietwat verander as gevolg van die pogings van 'n paar groot Christelike verstande deur die jare wat hul bes probeer het om 'n intellektuele saak vir die Christelike geloof te bou en om die uitdaging van ongeloof te beantwoord. Maar in baie gevalle het selfs hierdie groot verstande toegegee aan eiste van die ongelowige: die toegewing dat hy 'n soort intellektuele of rasionele grondslag het waarop hy redelik beswaar kan maak teen die aansprake van die Christelike geloof.

Al te dikwels word aanvaar dat die ongelowige 'n samehangende en rasionele saak vir sy ongeloof gemaak het (of kan maak). Daar word aanvaar dat die ongelowige deur ware intellektuele oorwegings tot sy ongeloof gekom het. Daar word aanvaar dat die Christelike en ongelowige standpunte op 'n ietwat gelyke intellektuele voet staan ​​en dat dit die Christen se taak is om aan die ongelowige te wys dat die Christelike posisie ewe redelik of miskien redeliker is as die ongelowige posisie. Die Christelike standpunt word voorgestel as die beste opsie onder verskeie redelike standpunte.

Hierdie aannames moet verwerp word. Hulle moet verwerp word, want die Skrif leer ons dat Christus die weg, waarheid en lewe is en dat al die skatte van wysheid en kennis in Hom verborge is. Die Skrif leer ons dat diegene wat Christus verwerp, dwaas is. Christus alleen is die vaste rots en alle ander grond is sinkende sand. Christenskap is dus nie net die redelikste standpunt uit baie nie - dit is die enigste rasioneel verdedigbare standpunt.